حجت الاسلام محمد حسین رخشاد از شاگردان آیت الله بهجت، اینگونه آورده است که آیت الله بهجت می فرمودند: هر عمل خیری، حدی از آن مطلوب است و اگر از حد بگذرد، ضدش حاصل می شود به جز «ذکر الله» که حدی بر آن نیست. البته مقصود ذکر لسانی نیست، زیرا در اثر ذکر لسانی نیز اعضا و جوارح انسان به ضعف و سستی دچار می شوند، بلکه ذکر الله که حدی ندارد اعم از ذکر قلبی و لسانی، بلکه اعم از ذکر بدنی است، چون تمام طاعات و همه آنچه مورد رضایت خداست ذکر الله است و اینگونه ذکر با همه طاعات جمع می شود، نظیر قضای حوائج، اداء واجبات، بلکه به جا آوردن مستحبات، که نزد اهلش ذکر الله است، بلکه ترک مکروهات و محرمات هم ذکر الله است از امام صادق علیه السلام روایت شده که می فرمودند:

از سخت ترین چیزهایی که خداوند بر خلق واجب نموده، ذکر بسیار خداوند است سپس فرمودند: مقصودم سبحان الله و الحمدلله و لا اله الا الله و الله اکبر نیست، هر چند این ها نیز از یاد خداست؛ بلکه منظورم یاد خدا هنگام حلال و حرام اوست.

پس دوام ذکر راه رسیدن به معرفت شهودی یا همان عین الیقین است؛ در معنای معرفت شهودی می توان گفت: مشاهده، بعد از محاضره یعنی (حضور قلب) حاصل می شود، مشاهده عبارت از اینست که انوار تجلی خداوند به گونه ای بر قلب عارف بتابد که هیچ چیز بین نور تجلی الهی و قلب عارف فاصله نیندازد و موجب انقطاع نور الهی نشود، همان گونه که وجود پیاپی برق به گونه ای شب را نورانی می کند که شب تاریک را مانند روز می گرداند قلب هم همین طور است؛ هنگامی که انوار تجلی پروردگار به طور دائم بر قلب عارف بتابد قلب او پیوسته روز خواهد بود.

بنابراین در تمام حالات به یاد خداوند بودن باعث تابش انوار تجلی خداوند بر قلب می شود و شب های تاریک قلب های ظلمت زده را تبدیل به روز روشن می نماید.

منبع:رهنمودهای ایت الله بهجت ره/ج1