هشام بن احمر گوید: همراه امام کاظم(علیه السلام) در اطراف مدینه حرکت می کردم که نا گاه زانوان خود را از بالای مرکب خم کرد وروی زمین به سجده افتاد

ومدتی طول دادو سوار شد. عرض کردم: فدایت شوم! چه سجده طولانی کردی؟

فرمود: به یاد نعمتی افتادم که خدا به من عطا فرموده است، دوست داشتم پروردگارم را شکر کنم.

منبع:

کافی/ج2/ص98