زنی به نام ام عقیل در صحرا زندگی می کرد، چند نفر مهمان برای او وارد شدند، در این حال یکی از چوپان ها آمد و گفت: پسرت

نزد شتر ها بود که شتر ها بر سر چاه ازدحام کرده و او را به چاه انداختند و مرد. آن بانو به چوپان گفت: بیا وظیفه مهمان نوازی را به

جا بیاور، سپس گوسفندی آورد، چوپان آن را ذبح کرد و او غذا را مهیم نمود و پیش مهمان ها گذاشت؛ مهمان ها غذا تناول کردند و از صبر وقوت قلب آن بانو در تعجب بودند.

وقتی از غذا فارق شدند ام عقیل نزد مهمان ها آمد و گفت: میان شما کسی هست که قرآن بلد باشد؟یکی پاسخ داد:

آری! گفت: آیاتی برایم بخوان تا با آن تسلی یابم، پس لین آیه را خواند:

[و بشرالصابرین الذین اذا اصابتهم مصیبة قالو انا لله و انا الیه را جعون]

زن رو به طرف مهمان ها نمود و گفت: خدا حافظ، سپس رو به قبله ایستاد و چند رکعت نماز خواند و گفت:

خدایا من به آنچه فرموده بودی عمل کردم و تو به آنچه وعده داده ای عمل کن.

منبع:

درسنامه نهج البلاغه/انتشارات دارالعلم/ص127