وقتى امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه شریف) قیام می نمایند و حکومت عدل برقرار می شود، زمین گنج هاى معدنى و روییدنى خود را در اختیار آن حضرت قرار داده و حقوق مستضعفان و فقرا نیز از ثروت مندان و ظالمان گرفته و عادلانه بین همه تقسیم می گردد، تا آن جا که هیچ فقیرى باقى نمی ماند و موردى براى مصرف صدقات و زکوات یافت نمی شود. امام صادق (علیه السلام) می فرماید: «جهان با پیاده شدن عدالت خرّم می شود، آسمان باران هایش را فرو می ریزد، درختان، میوه هاى خود را آشکار نموده و زمین گیاهان خود را بیرون می فرستد و براى ساکنان خود آرایش می کند» (بشارة الاسلام، ص 71؛ روزگار رهایى، ص 639) امام زمان (عجل الله تعالی فرجه شریف) به منادى دستور می دهد که در میان مردم اعلام کند که هر کس نیازى به مال دارد، برخیزد. از میان مردم کسى برنمی خیزد، مگر یک نفر که می گوید: من [محتاجم].

امام باقر (علیه السلام) می فرماید: «امام دوازدهم (عجل الله تعالی فرجه شریف) هشت ماه تمام، شمشیر بر دوش نهاده و دشمنان خدا را می کشد تا این که خدا خشنود گردد»
پس قائم (عجل الله تعالی فرجه شریف) به او می گوید: «برو پیش کلیددار و بگو مهدى به تو دستور می دهد که مالى به من بدهى». کلیددار می گوید: جامه ات را بیاور. جامه اش را می گسترد و درون آن را پُر می کند. هنگامى که آن را بر دوش می گیرد، پشیمان می شود و می گوید: چرا در میان امت محمد(صلی الله علیه و آله) من از همه آزمندتر باشم؟! چرا آن عفت نفس عمومى را من دارا نباشم؟! آن گاه مال را به کلیددار تحویل می دهد، اما پذیرفته نمی شود، و مهدى (عجل الله تعالی فرجه شریف) می گوید: «آنچه را که ما عطا کردیم، پس نمی گیریم»(منتخب الاثر، ص 147)