هر كلامى كه از طریق شنیدن یا وحى، چه در خواب و چه بیدارى به انسان برسد، به آن حدیث گویند و همچنین تحدیث را به معناى نقل خبر، چه كم و چه زیاد، دانسته اند و در موارد بسیارى نیز واژه «حدیث» كه اسم است جانشین مصدرش، یعنى تحدیث مى شود. در منابع حدیثى شیعه و سنّى، تفسیرهاى خاصى از تعبیر محدَّث بیان شده و این عنوان، مقامى متمایز از دیگر عنوان هاى مشابه معرفى شده است. آنچه در روایت یاد شده و دیگر روایات به عنوان تبیین معناى تحدّث ذكر شده، در این نكته مشترك است كه محدَّث كسى است كه كلام فرشتگان را مى شنود، اگر چه نحوه شنیدن و درك كردن معنا به شكل هاى مختلفى گفته شده است.

محدّث لزوما باید پیامبر یا نبی باشد؟
“محدث"کسی است که صدائی را می شنود ولی شاهدی را یعنی صاحب صدارا نمی بیند. مرحوم کلینی در کافی نقل کرده است  از امام صادق علیه السلام:  "شاهدی را نمی بیند"، معنایش این است که صاحب صدا را حاضر نمی بیند که در حقیقت کلمه"شاهدا"مفعول فعل"نمی بیند"است، ممکن هم هست مفعول نباشد بلکه حال باشد از فاعل"نمی بیند"و معنایش این باشد که محدث در حالی که خود شاهد است کسی را نمی بیند.

روایت نشان می دهد که محدّث بودن لزوما نبی و پیامبر می تواند نباشد اما در عصمت باید همانند انبیای الهی باشد. موضوع محدّث بودن تقریبا در مورد ائمه معصومین علیهم السلام یکسان و قابل تایید است و  اما آنچه که حائز اهمیت است محدّث بودن حضرت زهرا سلام الله علیها است که بنابر روایات شیعی ایشان نیزمحدّث هستند.

منبع:

 محمد باعزم - بخش تاریخ و سیره معصومین تبیان