نمیدونم تا حالا چقدر منتظر بودید… و چقدر انتظار کشیدین…این عکسو که دیدم با خودم گفتم اگه یه روز برم کربلا برسم بین الحرمین، حتما تا برسم به ضریح امام حسین(علیه السلام) هزار بار مردمو زنده شدم.

وای چه حس خوبیه!!!

آدم بره کربلا …خیلی قشنگه!!!

خیلی دوسدارم بدونم امام حسین که عزیزترینه منه، چقدر منو دوست دارن…

درسته که میگن دل به دل راه داره

ولی کنجکاوم بدونم…

تا الان هم میدونم به خاطر آقا بوده که زیر بار گناهام له نشدم و به فریادم رسیدن.

مثل همه وقتایی که وقتی از همه دنیا دلم پر میشه…سرمو میچسبونم به پرچم عزاشو افتخار میکنم همچین آقایی دارم…

اما آیا آقا هم به من افتخار میکنن…نمیدونم

من که تا حالا کربلا نرفتم اما صفحه زمینه گوشیم یه دنیاست…

واسم پشت و پناهه…

راحت میشه با اقا صحبت کرد

باتور کنید کار سختی نیست

فقط کافیه یه دل قرص داشته باشیم…

حتما که نباید دلت بگیره و احساس تنهایی کنی که یاد آقا کنی…

فقط یه سلام برا دوستیمون کافیه …

من غریب نیستم …من حسین (علیه السلام) دارم

حسینی که واسه من اونقد درد کشید و آخرشم گفت:رضا برضاک

دلم گرمه…فقط خدا کنه حسینی بمونم…وگرنه…

منبع:دلنوشته/تولیدی به قلم زهرا شاهبازی