اولين برنامه اين است: وَ يَذْكُرَ عِلْمِي‏ بِهِ‏؛ انسان سعي کند در همه مقاطع زندگي و در تمام ساعات شبانه‌روز متناوباً به ياد بياورد که خدا به رفتار او آگاه است. طبعاً موفقيت در اين امر نيازمند تمرين و ممارست است و با كار مقطعي و كوتاه‌مدت حاصل نمي‌شود. در تمام طول عمر بايد آدمي چنين حالتي داشته باشد؛ از همين‌رو بايد سعي كند اين حالت برايش ملکه شود. براي اين کار، ابتدا انسان بايد باور کند که خدا به همه کارهاي او عالم است. همه ما اجمالاً قبول داريم که خدا عالم است و چيزي بر او پوشيده نيست؛ اما داشتن يک تصور روشن از چگونگي علم خداوند بستگي به پايه معرفت انسان نسبت به خدا و صفات او دارد. بدون شک، همه انسان‌ها علاوه بر اختلاف در ظرفيت علمي، و هوش و استعداد، از لحاظ كسب علم و معرفت نيز در يك سطح نيستند. حتي بزرگاني که عمري را در جهت تحقيق در زمينه الهيات صرف کرده‌اند، شناختشان نسبت به خدا يكسان نيست و با دقت در بيانات ايشان مي‌توان تفاوت مرتبه معرفت‌شان را دريافت.

منبع:درسهای اخلاقی از اقای مصباح یزدی