اعتدال در تمام امور
میانه روی و اعتدال در همه کارها از جمله عبادت، از نظر شارع و عقل امری شایسته و پسندیده است و این مسأله در روایات بسیاری به آن پرداخته شده، که برای نمونه به مواردی از آن ها اشاره می کنیم:

الف. امام صادق علیه السلام فرموده اند: «همانا خدای تبارک و تعالی شریعت های نوح و ابراهیم و موسی و عیسی (علیه السلام) را بمحمد (صلی اللَّه علیه و آله) عطا فرمود، و آن شرایع یکتاپرستی است و اخلاص و ترک بت‏پرستی و فطرت حنیفیه آسان(که همان طریقه و روش اسلام است) و این که گوشه‏گیری و صحرا گردی (کناره‏گیری از جماعت مسلمین) نیست، چیزهای پاکیزه را در این شرایع حلال کرد و پلیدی ها را حرام نمود و تکلیف سنگین و زنجیرهایی که به گردن آنها بود برداشت.»[1]

ب. ابی الجارود از حضرت باقر (علیه السّلام) نقل می کند که رسول اکرم (صلی اللَّه علیه و آله)فرمود: «این دین مقدس اسلام، دینی است استوار و حکیمانه و با متانت(دور از افراط و تفریط)، پس حرکت دینی شما باید با نرمش و اعتدال باشد. شما عبادت الهی را در نظر بندگان خدا سنگین و ناپسند نکنید(که با افراط و زیاده‏روی در عبادت چنین بینشی در دیگران پدید می‏آید)، که در نتیجه، مانند راکب و سواری خواهید شد که از اثر فشار بر مرکب خود، آن حیوان را خسته و کوفته کرده، که نهایتاً نه راهی را طی کرده، و نه پشت و گرده سالمی برای حیوان باقی مانده، بدن زخمی شده و رنجور گشته، در عین حال مسافتی هم طی نشده است.» [2]

ج. از امام صادق (علیه السّلام) روایت شده است که ایشان فرمودند: کاری نکنید که عبادت الهی در نظرتان ناپسند جلوه کند.» [3]

روزه در تمام عمر
با توجه به روایات و سنت عملی معصومین علیهم السلام، به نظر می رسد که روزه گرفتن در تمام طول عمر، کار پسندیده ای نباشد.

در حدیثی پیامبر اسلام( صلی اللَّه علیه و آله) به علی (علیه السلام) می فرماید: «ای علی روزه ی روز فطر و روز قربانی و روزه‏ ی وصال و روزه سکوت و روزه ی نذر، معصیت، و روزه گرفتن تمام دوران عمر حرام است.» [4]

همچنین «زهری» در حدیثی از امام سجاد (علیه السلام )در مقام شمارش روزه های حرام می گوید: «خدمت امام سجّاد( علیه السلام )شرفیاب شدم. حضرتش به من فرمود:… روزه وصال حرام است؛  روزه سکوت حرام است؛ روزه نذر در معصیت حرام است؛ روزه تمام عمر نیز حرام است.»[5]

بنابراین با توجه به این که امامان معصوم ما به عبادت عشق می ورزیدند و در عمل نیز بسیار عبادت انجام می دادند، امّا در منابع روایی ما دیده و یا شنیده نشده است که امامان( علیه السلام) دائما روزه داشته باشند.

به هر کار نیکو بود اعتدال
 
ز افراط و تفریط خیزد وبال
چه اندر عبادت چه اندر غنای
 
چه در فقر و کمبود برگ و نوای            

منبع:

 [1]اصول کافی، ترجمه مصطفوی، ج 3، ص 27.
[2] علامه مجلسی، بحار الانوار، ترجمه جلد 67 و 68، ج ‏2، ص 221.
[3] همان، ص 222.
[4] همان، ج ‏74، ص 58.
[5] صدوق، الخصال، ج ‏2، ص 536.