عظمت شان خاتم انبیا محمد(صلی الله علیه و آله) از اینجا ظاهر می شود که از ابتدای بعثت تا لحظه آخر نفرین عمومی نکرد، چون رحمه العالمین بود، با اینکه اگر لب می جنبانید تمام مشرکین هلاک می شدند.

حتی آن روزی که آنقدر او را زدند که غش کرد و افتاد در حالی خون از سر و صورتش جاری بود به خدیجه خبر دادند که معلوم نیست دیگر محمد(صلی الله علیه و آله) را زنده ببینی، ملائکه آن روز به خدمتش رسیدند و حاجتش را خواستند به هیچ وجه تقاضای هلاکت مشرکین را نکرد بلکه دعایشان هم کرد<<اللهم اهد قومی>> خدایا قوم مرا هدایت فرما، و از این شگفت تر عذر خواهی هم از طرف آنان می فرماید که<<انهم لا یعلمون>> خدایا این ها نمی دانند که من فرستاده تو هستم، جاهلند تو بر آنها غضب مفرما.

این است نمونه ای از مهر الهی.

منبع:

استعاذه شهید دستغیب(ره)/استاد سید محمد هاشم دستغیب/ص146و147