رگ هایش پاره پاره شده بود و خونریزی شدیدی داشت. وقتی دکتر این مجروح را دید به من 

گفت:«بیارش داخل اتاق عمل…». دکتر اشاره کرد که چادرم را در بیاورم تاراحت تر بتوانم مجروح را 

جابه جا کنم.

مجروح به سختی گوشه ی چادرم را گرفت و بریده بریده وبه سختی گفت:

«من دارم می روم تا تو چادرت را در نیاوری؛ ما برای این چادر داریم می رویم». چادرم در مشتش

بود که ………………شهید شد.

منبع:موعظه خوبان/سید عیرضا ادیانی، حسین ترابی ص59