بازیگران حقیقی

مردم اقتصاد اسلامی می خواهند...

چهارشنبه 95/11/27

نوشته شده توسط افسر جوان...نوری در حضرت فاطمه(س)

در محضر علامه جوادی آملی:

⭕️ حضرت می فرماید کشوری که آب و خاک دارد در عین حال باز محتاج #بیگانه است …
⭕️ مردم #اقتصاد_اسلامی می خواهند …
💠 الگوی ما در جامعه اسلامی حکومت حضرت امیر علیه السلام است که با تازیانه در بازار حاضر می شد و هشدار می داد تا بازار از آسیب هایی مانند احتکار، گرانفروشی و ربا محفوظ بماند.

💠 حضرت می فرماید کشوری که آب و خاک دارد در عین حال باز محتاج بیگانه است، از رحمت خدا دور است.

💠 قرآن یک کتاب علمی و بیانات آن حکیمانه است لذا به کسی که مال ندارد نمی گوید فاقد، بلکه می گوید فقیر؛ یعنی کسی که ستون فقراتش شکسته است، این شخص دیگر توان ایستادن و ایستادگی ندارد.

💠 فقر، انسان را چاپلوس می کند، لذا می فرماید وقتی دیدید که دارید تملق می کنید، به سوی خدا برگردید و با خدا معامله کنید.

💠 باید جلو دلالی، گرانفروشی، احتکار، ربا و گرانی کاذب محصولات ناشی از افزایش تقاضا را گرفت، مردم اقتصاد اسلامی می خواهند و آن را با همه وجود می پذیرند.

🌀 (#دیدار جمعی از مسؤولان طرح ملی ملکوت 95/11/25)

چرا عمر را با نام صحاک خطاب می کردند؟

چهارشنبه 95/11/27

نوشته شده توسط فاطمه لك زائي در بدون موضوع

بدون نظر

چرا حضرت امیر (علیه السلام) به عمر، پسر خطاب نگفت و فرمود: ای پسر صحاک و چرا هر کدام از اصحاب که از عمر ناراحت می شدند به او می گفتند: ای پسر صحاک مثلا وقتی عمر با زور روی سینه زبیر نشست زبیر گفت: ای پسر صحاک! اگر شمشیرم به همراه من بود هرگز به من نزدیک نمی شدی.

چرا عمر را با نام صحاک خطاب می کردند؟

علتش این بود که: صحاک یک کنیز سیاه بود و برای عبدالمطلب شترچرانی می کرد.مردی به نام نفیل با او زنا کرد و پسری به دنیا آورد که او را خطاب نام گذاری کرد، وقتی خطاب بزرگ شد با مادر خود صحاک زنا کرد که دختری از آنها به عمل آمد و آن دختر به دست هاشم بن مغیره افتاد، و او را بزرگ کرد. هاشم نام این دختر را حنتمه گذاشت وقتی حنتمه بزرگ شد خطاب به عنوان ازدواج او را از هاشم بن مغیره گرفت و از حنتمه و خطاب عمر به دنیا آمد.

پس بنابراین، خطاب، پدر و پدربزرگ دائمی عمر هست و حنتمه، مادر و خواهر و عمه عمر می شود.به این دلیل بود که حضرت علی(علیه السلام) به او نفرمود:ای پسر خطاب بلکه فرمود: ای پسر صحاک!

منبع:

کوثر و پیرو پیمانه/سید ابوالقاسم هاشمی ارسنجانی /ص 154-155