خوشا به حال کسی که ترس او از خدا موجب نترسیدن از مردم می شود.

یعنی آنچنان قلب او از خشیت الهی لبریز بشود که جایی برای ترس از این وآن باقی نمی ماند.

ومظهر تام وتمامش آنجایی است که در یک عملی که امرش دائر بین ملاحظه و خوف الهی یا ملاحظه خوف مردم است،انسان طبق تکلیفش عمل می کند.

اصل دیگر این است که : سرگرم عیوب نفس خودمان باشیم،زیرا این کار ما را از پرداختن به عیوب دیگران مشغول می کند.

ما عیوبی داریم که نه فقط آن را نمی شناسیم،بلکه حتی گاهی آن را، حسن تصور می کنیم…

میپنداریم این حسن ماست درحالیکه عیب ماست.بنابراین باید دقت کنیم تا عیب را پیدا کنیم.وبعد از پیدارکردن عیب به رفع آن بپردازیم.

همه این ها مراحل دشواری است که اگر انسان این اشتغال را پیدا کند،این وظیفه را برای برای خود قائل باشد که به عیب خود بپردازد، دیگر مجالی برای او باقی نمی ماند که به عیب این  آن بپردازد.

منبع:

شرح حدیث از مقام معظم رهبری (دام عزه)1390/8/1