در روايات مصاديقي براي مغبون مشخص شده كه به آن اشاره مي كنيم:

- هر كس دو روزش يكسان باشد، مغبون است: “من استوي يوماه فهو مغبون“[1]

- تكبر و غرور، در دنيا سبب فقر و در آخرت موجب غبن است. “المغرور في الدنيا مسكين و في الآخرة مغبون“[2]

- كسي كه از نمازشب محروم شود، مغبون است. “فان المغبون من حرم قيام فایل هاالليل“[3]

- كسي كه جهاد در راه خدا را ترك كند، مغبون است. “ من ترك الجهاد في الله كان كالمغبون“[4]

- در قيامت براي هر روز از ايام عمر، 24 خزينه و انبار باز مي شود و ساعاتي را كه انسان در آن كار خير نكرده به صورت خزينه خالي مي بينيد و تاسفي غير قابل وصف مي خورد. “فيناله من الغبن و الاسف علي فواتها حيث كان متمكنا من ان يملأها حسنات ما لا يوصف»[5]
 

منبع:

[1] بحار الانوار، ج71، ص173

[2] بحارالانوار، ج 72، ص 173

[3] بحارالانوار، ج73، ص 187

[4] بحارالانوار، ج 7، ص262

[5]بحارالانوار، ج33، ص573