«شيعه» در لغت،به معني تابع و پيرو است و لذا قرآن ابراهيم (عليه السلام) را شيعه نوح (عليه السلام) معرفي مي كند و مي فرمايد:« وَإِنَّ مِنْ شِيعَتهِ لإِبْراهيم » ، و در محاورات عرفي، پيروان و ياران شخص را شيعه مي گويند. و از خصوصيات اين لفظ اين است كه بر مفرد و جمع يكسان اطلاق مي گردد ، يعني به يك نفر و ده نفر نيز شيعه گفته مي شود.« تشيّع » به معني ادعاء پيروي از شخص و مقامي است.ولي در اصطلاح متكلمان و فقيهان و مورخان « شيعه » كسي است كه علاوه بر مهر و مودت به علي و فرزندان او ، رهبري امت را در قلمرو سياسي و علمي از آن امام علي و فرزندان وي بداند،و مسأله خلافت از پيامبر را تنصيصي تلقي كند نه انتخابي و شورايي.

منابع:

1. صافات / 83 .