اگر انسان اين صفات خدا را درک کند، در پوست خودش نمي‌گنجد؛ عجب خدايي! عجب نعمتي! اين را با چه نعمتي مي‌شود مقايسه کرد؟ همه مادرهاي عالم را يک جا جمع کنند و محبت‌هايشان را روي هم بگذارند، يک قطره از درياي محبت خدا نمي‌شود. ما چنين نعمتي برايمان ميسر است، اما اصلا نمي‌دانيم که هست. وقتي به آن توجه نداريم، لذتي نيز از آن نمي‌بريم، اما اگر کسي هيچ‌گاه خدا و حق او را فراموش نکند،‌ به طور طبيعي هميشه به دنبال کاري است که خدا از او راضي باشد. چون لازمه محبت اين است که ‌وقتي او خدا را دوست دارد، مي‌خواهد خدا نيز او را دوست بدارد و مي‌داند که اگر خدا او را دوست بدارد، اين نعمت‌ها ادامه پيدا مي‌کند وگرنه اگر خدا غضب کند، نعمت‌هايش را نيز از او سلب مي‌کند.

 منبع:

سایت اخلاقی حوزه علمیه